Ons sien altyd die vrede en die rus elders. Ons soek en strewe daarna, maar min van ons vind dit ooit. Maar omdat die hoop ons altyd bybly, hou ons vol met ons soek, ons werk daarvoor, ons streef daarna, ons bring offers daarvoor op die altaar van die afgod wat ons dien; en elkeen dien 'n ander wat hy self geskep het, elkeen loop die paadjie wat hy vir homself baan en waarlangs hy loop om die rus en die vrede te kry wat hy as sy doel en as die voleinding van sy weg sien.

Meestal glo ons dat dit te vinde is in roem of rykdom of glorie. Die wat dit nie het nie, beny en bewonder die ander wat reeds verder gevorder het langs die pad, en elkeen strewe met al sy bietjie krag. Uit die vlaktes van hulle nederigheid sien hulle hoe die kruine en spitse van die suksesvolle skitter en blink en lok. Hulle droom van die groot daad, die applous van die menigte, die verering van die skare, die omgang met die prinse en die grotes van die aarde.

Dan werp die glimmende kruine van die grootheid nog 'n dieper skaduwee oor die dal van hul nederigheid. Die rus en vrede is elders, sê hulle.

Maar dié wat reeds langs die steil pad die kruine bereik het, hulle weet dat die trotse kruin wat onder so lok en glinster in die son van die vermeende glorie, bar en puntig en steil en gevaarlik is en sonder herberg vir die moeë klimmer.

En daarvandaan lyk die vlaktes weer skoon en die dale koel en rustig, en hulle verlang om daar te wees, by die nederiges.

Want ook vir hulle is die rus elders.

Die grotes wat so deur ons nederiges beny word, is meestal die eensames. Hoe kan hulle eensaam wees tussen die applous en die verering, die swier en die weelde, die skittering van die glorie en roem? vra ons.

Die wat hulle beny, vergeet dat ook die grotes in hul uur van beproewing, in hul oomblik van smart, hul lyding alleen moet deurgaan. Daar kan die menigte nie help nie; daar wil die menigte nie help nie, want die menigte hou van vertoon en skittering en vreugde. In die uur van beproewing en smart trek elkeen, die grotes en die nederiges, terug in hul eie hart om daar die troos in eie krag te soek.

En dit vind elkeen in die klein en nederige dingetjies wat die hart van kleins af vorm en staal teen die dag van beproewing - 'n herinnering uit die dae van die jonkheid, 'n begrypende woord van 'n geliefde, 'n voorbeeld van 'n mede-pelgrim, 'n glimlag van 'n ware vriend, 'n eenvoudige woord van wysheid uit die mond van 'n ou mens.

Uit die klein dingetjies het ons krag gekom, en deur hulle leer ons in die donker uur die groter krag van ootmoed en berusting.

Dit is ook goed om te weet dat die donker uur vir die eensaamheid is, en die beproewing net vir ons eie krag. Op die slagvelde van die eie hart word die stryd gestry om die vrede en die rus. Want die rus is nie elders te vinde nie.

As die hart tot harmonie geknee is deur die stampe op ons pad, ook tussen die klein dingetjies waarmee ons omgaan, dan sal ons die rus en die vrede in ons eie binnekamer vind. Elders sal ons dit nooit vind nie.

Uit: Ook die klein dingetjies, deur J van der Berg