“En die engel sê vir hulle: Moenie vrees nie, want kyk, ek bring julle ‘n goeie tyding van groot blydskap wat vir die hele volk sal wees” - Lukas 2:10 (53-vertaling).

“Die Gees wat aan julle gegee is, maak julle nie tot slawe nie en laat julle nie weer in vrees lewe nie; nee, julle het die Gees ontvang wat julle tot kinders van God maak en wat ons tot God laat roep: 'Abba!' Dit beteken Vader.” - Romeine 8:15 (83-vertaling).

Daar is seker nie 'n meer boeiende verhaal as dié in Lukas 2 nie. Dit is 'n verhaal van groot blydskap vir oud en jonk.

En wat was hierdie blye boodskap? “Moenie vrees nie, want kyk ek bring vir julle 'n goeie tyding ... “

Die hoofkenmerk van die valse godsdienste is “vrees”. Die aanhangers van daardie godsdienste leef voortdurend in die skaduwee van onversoenlike afgode en/of tallose geeste, en probeer om op alle moontlike maniere daardie afgode of geeste gelukkig te hou. Vir hulle is die dood geen oorgang na 'n lewe van oorwinning en heerlikheid nie, maar die bewys van die wraakneming van die onversoenbare geeste en afgode. (Prof GBA Gerdener).

Onder die Ou Testamentiese Israel was dit nie baie anders gesteld nie. Juda word gemaan om nie op afgode en geeste te vertrou nie: “En as hulle vir julle sê: Raadpleeg die geeste van afgestorwenes en die geeste wat waarsê, wat piep en mompel - moet ‘n volk nie sy God raadpleeg nie; moet vir die lewendes die dooies gevra word?” (Jes 8:19; 53-vertaling). In Jeremia 30:5 lees ons hierdie woorde: “Só sê die HERE, ons het 'n stem van verskrikking gehoor; daar is vrees en geen vrede nie.” En in Jesaja 33:7 “Die inwoners van Jerusalem roep om hulp daarbuite, dié wat die boodskap bring dat daar vrede is, huil onbedaarlik.”

Die oorsaak van alle vrees moet gesoek word in die feit dat ons afsydig staan teenoor die groot gebod van die enige ware God:  “Jy moet die Here jou God liefhê met jou hele hart en met jou hele siel en met jou hele verstand.... en jy moet jou naaste liefhê soos jouself.” (Mat 22:37-39). Ons sit met 'n hart vol vrees, ook vrees vir die onafwendbare dood. Maar sodra ons verhouding met die alwetende God herstel en die grond vir straf verwyder is, verdwyn ook die vrees wat ons meermale teenoor die lewe koester.

In Lukas 2 word die koms van die Saligmaker van die wêreld aangekondig met die soetklinkende woorde: “Moenie vrees nie.” En waarlik, as ons dink aan die betekenis van die menswording van Christus, het ons rede om nie te vrees nie. Ons het daarenteen genoeg rede om te juig en ons God te loof.

Teenoor alle moontlike vrees staan 'n goeie tyding van groot blydskap. Daar is niks op aarde wat vrees so kan wegneem as vreugde en blydskap nie, veral waar die blydskap die vrug is van die goeie tyding dat God mens geword het om ons met Homself te versoen.

Dit is vir vandag en vir elke dag van ons lewe die tyding van groot “blydskap vir die hele volk”, dat God Hom oor ons ontferm het, ons skuld op Hom geneem het en aan ons die ewige heerlikheid geskenk het deur Jesus Christus, die Woord wat mens geword.

“Die Woord het mens geword en onder ons kom woon. Ons het sy heerlikheid gesien, die heerlikheid wat Hy as die enigste Seun van die Vader het, vol genade en waarheid..... Uit sy oorvloed het ons almal genade op genade ontvang.”

Laat hierdie blydskap waaraan ons deel het, ook sigbaar wees in ons geloofslewe!

Dan kan ons saam met alle gelowiges sing (Ps 110):

God het ek lief, want die getroue HEER
hoor na my stem uit vrye welbehae;
ek roep Hom aan in al my lewensdae,
Hy skenk my hulp, Hy red my, keer op keer.

U het my siel weer van die dood bevry;
in droefenis droog U, o HEER, my trane;
U lei my voet langs nuwe lewensbane,
om in u lig te wandel, lewensbly.

Wat kan 'k die HEER vir al sy guns vergeld?
Wat kan 'k Hom bring uit dank vir sy genade?
Ek sal Hom prys vir sy verlossingsdade
en by die kelk van heil sy Naam vermeld.

Ek sal u Naam met dankerkent'nis prys
te midde van die feestelike skare.
Jerusalem, ek hoor om jou altare
die lofgeluid wat tot Gods eer verrys.

-dw-